De broers Joop en Pé van den Berg (respectievelijk 75 en jaar) waren er als eersten bij toen Klaas Dekker in 1963 zijn aannemersbedrijf begon. Beiden op een hydraulische kraan ten tijde van de ruilverkaveling rond Warmenhuizen. Joop heeft het tot aan zijn pensioen, 42 jaar later, volgehouden. Pé werkte in toaal 27 jaar bij K_Dekker, lange tijd als vrachtwagenchauffeur.

“Ik ben bij  Klaas Dekker gaan werken omdat onze broer Kees er ook al werkte. Die kreeg een nieuwe kraan en toen mocht op zijn ouwe”, vertelt Joop. “Een Jumbo Y45. Later heb ik die nog total loss gereden op de dijk.” Pé begon ook op een hydraulische kraan, maar stapte al snel over naar de vrachtwagen. “Ik heb van alles door heel Nederland gereden. Betonplaten, bouwketen, rijplaten. Van alles.” Beiden werkten ze lange tijd in Amsterdam. “Niet geheel naar mijn zin in het begin”, zegt Joop. “Maar ik heb het jaren volgehouden. We hebben er veel meegemaakt. Lieten we ‘s-ochtends keihard een heiblok vallen terwijl er een zwerver op onze dekschuit zijn roes lag uit te slapen. Die schrok zich een ongeluk.” Pé herinnert zich ook de zaterdagen uit de beginjaren nog levendig. Met een klein ploegje zetten ze dan de schapenhekken op de Westfriese dijk. “Dat ging heel Noord-Holland rond. En altijd op zaterdag in het voorjaar en najaar. Kilometers lang hekwerk. Dat deden we fluitend.”

Volle yoghurt

“Alleen die creosoot op die palen was vervelend”, zegt Joop. Zeker als de zon scheen en je kreeg die rotzooi op je lijf, dan verbrandde je levend. Klaas Dekker had er trouwens een goed middeltje tegen: volle yoghurt. Dat hielp inderdaad.” De broers hebben het nodige meegemaakt waar men tegenwoordig de wenkbrauwen bij zou optrekken. Joop: “Er zat toen net een hei-installatie aan de kraan. In Maarssen heb ik eens op schotten op 4 palen zo’n 5 meter boven het water gestaan met de kraan. En dan moest je zelf een nieuw schot oppakken en dan langzaam een stukje vooruit, In feite maakte je zelf de brug waarover je ook zelf reed. Een wonder eigenlijk dat dat nooit is fout gegaan.” Pé reed wel eens met een veel te hoog geladen vrachtwagen naar Groningen. “Moest ik bij iedere brug en viaduct stoppen om te kijken of ik er wel onderdoor paste. En ik ben ook wel eens ‘s-nachts naar Amsterdam gereden met betonnen liggers. Zonder vergunning. Dat ging toen gewoon zo. Gelukkig ben ik nooit aangehouden. Men keek niet zo nauw.”

Blubber

Joop herinnert zich de lange tochten door de blubber tijdens het werk rond de ruilverkaveling. “Onder die duikers drukten we houten heipalen. Met een motorzaag moesten we dan de koppen eraf zagen. Dan liep je zomaar honderden meters van je kraan door de bagger en weer terug. Nou, daar kreeg je wel bovenbeenspieren van. Ik drukte in de sportschool zo 300 kilo met mijn benen. Geen probleem.” Pé werd wel eens op zijn vingers getikt bij het lossen van containers. “Vonden ze dat ik dat niet volgens de regels deed. Maar dan zou ik uren langer bezig geweest zijn. Ik stond er altijd alleen voor hè? Dan wordt je wel creatief hoor.” De broers vinden allebei dat ze mooiste jaren hebben meegemaakt bij K_Dekker. “We hebben het echt vanaf de grond opgebouwd zien worden. In voor- en tegenspoed. Ook alle kinderen, en later weer hun kinderen, zien opgroeien en een eigen rol in het bedrijf zien krijgen”, zegt Pé. “Mooi om dat meegemaakt te hebben. En ook leuk om weer eens terug te blikken”, besluit Joop.